Door Hanneke Gunsing
Ik krijg van mijn collega een Happinez voor mijn verjaardag met als thema ‘Down to Earth’.
Leuk cadeau, immers geluk moet je krijgen, het is niet te koop.
Het blad vertelt mij niets wat ik niet al weet.
Ik ben niet zo Down to Earth, ‘k mag het graag Hogerop zoeken.
Bij klankconcerten ben ik altijd zó vertrokken en kom dan weer opgeladen terug.
Ik kan me bijna herinneren hoe het was, Daar.
Laatst in de trein op zondagmiddag zag ik de ‘hemelpoort open staan’.
Zo noem ik het als er licht zo prachtig vallend tussen wolken door straalt.
Alsof de hemelpoort op een kier staat.
Een diep verlangen overweldigde me.
‘E.T. Home’, zoals het filmwezentje zegt.
Heimwee naar Huis is het, geen levensmoeheid.
Integendeel, mijn leven is zeer de moeite waard.
En ik leef intensief en genietend.
Maar als kind begreep ik vaak niet wat ik hier deed, op deze planeet.
Ik snapte niet dat de andere kinderen zich druk maakten over kinderdingen.
Ik had veel belangrijkere dingen aan mijn hoofd. En mijn lijf.
Ik liep op mijn tenen om geen lawaai te maken, me aan te passen, er niet te zijn.
Al gauw verschanste ik me in mijn hoofd, mijn veilige plek.
Nog steeds kan ik met opgetrokken beentjes in mijn eigen lijf zitten.
Meer aarden dus, hoe vaak me dat al gezegd is….
Maar dat lukt me niet, laat mij maar liever aard-ig zijn.
En hoe ik ook de eigen-aardigheden van andere mensen zie en waardeer, het lukt me niet om mijn eigen aard-igheid te aanvaarden.
Want aarden moet, dat is voor heel veel dingen beter.
Ik ben híer immers, op aarde.
Heel, heel soms land ik.
Dan voel ik dat het kan.
De grond draagt me, het bed, de stoel, de aarde.
Ik hoef het niet steeds zelf te doen.
Mijn hoofd weet het wel.
Mijn lijf niet.
Het zonlicht-door-de-wolken-verschijnsel heet Jacobsladder.
Ach, die worsteling van Jacob met de Engel….
Het is af en toe zo’n worsteling om op deze planeet te leven.
Toch zal ik hier nog moeten aarden totdat ik míjn Jacobsladder beklim.
Hanneke Gunsing (Domkerk) is veranderingsdeskundige, moeder en gepensioneerd.
