Auteur: Len Borgdorff
.
Met ruim dertig mensen verbonden aan verschillende protestantse Utrechtse kerken bezochten we ter lering, bezieling en ook voor ons eigen vermaak een aantal kerken en woordvoerders daarvan in Londen.
Zondagochtend waren we in een behoorlijk gevulde St Martin in the Fields. Dat was alleen al makkelijk omdat ik daarna meteen kon oversteken naar The National Gallery, voor mij misschien nog wel meer een hemel op aarde dan welke Londense kerk dan ook.De viering was prachtig. De hele setting was prachtig. Dat beaamde het koor ook door For the beauty of the earth van John Rutter te zingen. En we hoorden dat ‘God so loved the world…’‘Zo lief had God de wereld, dat hij zijn enige zoon gaf.’ Ik houd van die woorden, niet om dat ik zo’n fan ben van de offergedachte daarachter, wel vanwege de overweldigende liefde van waaruit God ervoor koos mens te worden.Over die menswording is altijd veel te doen geweest. Hoe letterlijk moet je dat nemen. Hoeveel lijdend bloed en vlees komt er bij kijken en hoe heilig kan een mens zijn, hoe schuldig of onschuldig?
De afgelopen maand was ik in een ander, maar naastgelegen verband betrokken bij een aantal avonden rond het boek Zondagmorgen van Willem Jan Otten. Dat is een verzameling overwegingen die hij coronatijd schreef toen hij niet naar zijn vertrouwde mis kon. Niet voor niets luidt de ondertitel daarvan ‘Over het missen van de mis’. Je begrijpt dat het op die avonden ook ging over de incarnatie van Christus, in dit geval natuurlijk over het merkwaardige moment waarop brood en wijn incarneren in vlees en bloed van Christus en dat wij vervolgens verorberen.Voor mij een nogal ongemakkelijk moment. Diep in mijn hart blijf ik het daarbij passende ritueel raar en ongepast vinden. Vies en ook aanmatigend. Ik doe er wel aan mee, heus, maar vraag me wel af of er niet iets beters bedacht had kunnen worden.Toch lijkt me dit, al is het een sacrament, een ondergeschikt aspect van het christelijk geloof en het idee dat God mens werd. Dat brengt me weer terug bij de liefde, de goedheid, het schone, het ware, het rechtvaardige en andere noties die je met hoofdletters mag schrijven.In het leven met kleine, heel vaak lelijk en misschien wel onleesbaar geschreven letters wil de God met de vele lichtende hoofdletters aanwezig zijn. Hij trekt eenzelfde jas en broek aan als anderen en af en toe moet hij zijn neus snuiten. Dat is incarnatie.
In Londen viel me op dat de vertegenwoordigers van de uiteenlopende denominaties van de Church of England die ons daar enthousiast toespraken en rondleidden zichzelf op hun beurt zonder daarbij aan zichzelf als kerk te twijfelen, zo lijkt het, zien als de incarnatie van Jezus.Zo manifesteert God zich als een drietrapsraket in alles wat de kerk in Londen doet.
.
Lees ook ‘Blurring in de kerk‘ door Iris Lammerts van Bueren
