Een ervaring en een roman
Door Charissa Bakema
Op een dag schoof er tijdens de zondagse ‘Eten en vieren’ van Blossom030 een groepje van vier mensen aan. Drie vrouwen en een man. Zoals altijd heetten we de nieuwe bezoekers van harte welkom. Na de viering lunchten we samen. Ze hadden de site goed gelezen, want ook zij hadden voedsel meegenomen. Rawfood! Het was voor mij denk ik de eerste keer dat ik die naam hoorde. Drie van de vier zaten wat stil aan tafel. Ze oogden erg mager, totaal anders dan de goed doorvoede bourgondische Blossomers die vaak luid en duidelijk aanwezig zijn. Een paar Blossomers probeerden een gesprek aan te gaan met hen maar ze gaven alleen korte antwoorden. Ik zag hun moed in de schoenen zinken. Regelmatig viel er een ongemakkelijke stilte.
De vierde, een mooie stevige vrouw, praatte makkelijker en vertelde dat ze veel bezig waren met voeding en duurzaamheid en met muziek. Rawfood was een manier om goed voor hun lichaam te zorgen. Eigenlijk wilden ze steeds minder afhankelijk worden van voedsel, steeds meer gaan leven van liefde en licht. Ze vertelde dat ze met hun muziek naar alle plekken gingen waar ze welkom waren. Ik kon het niet helpen maar ik zag direct een tamboerijn en triangel voor mijn netvlies verschijnen. Het bleek dat ze allerlei soorten luit speelden. Dat leek mij best mooi al had ik nog niet zo vaak naar luitmuziek geluisterd.
Ik vertelde iets over de vieringen van Blossom terwijl ik mezelf afvroeg wat deze mensen toch bij ons had gebracht. Wat voor connectie hadden zij met elkaar en waarom waren die andere drie zo stil? Ik besloot er iets over te vragen en de vrouw vertelde dat ze een tijd een New Age centrum had gehad, maar toen ze dat failliet ging, ze een aantal van haar cliënten in huis opgenomen had. Ik vond dat nog steeds een beetje vreemd, maar ik kon de verhoudingen daardoor wel beter plaatsen.
Ondertussen at ik een klein beetje van het rawfood dat ze mee hadden genomen. Het was lekker, al wist ik niet precies wat het was. Ik kan me niet herinneren of de groep ook ons meegebrachte voedsel at.
Op mijn vraag hoe ze bij ons terecht waren gekomen vertelden ze dat een buschauffeur in Lombok ze ons had getipt. Een buschauffeur? Welke buschauffeur kende ons?
Nadat we gegeten hadden verdween het groepje vrij snel. Toen ze weg waren keken we elkaar aan en hebben we even heel hard gelachen. ‘Het leek wel een groepje stokstaartjes’ hikte ik. Sindsdien heette de ervaring ‘oh ja, toen kwamen de stokstaartjes’. Het was een vervreemdende ervaring waar ik nog een tijd lang met enige schroom aan terug heb gedacht, vooral omdat we met z’n allen zo hard moesten lachen. Het riep de vraag bij mij op of we wel open waren als groep. Dit gebeurde er dus met ons als we een ontmoeting hadden met mensen die heel anders waren. Tegelijk bedacht ik me dat de bezoekende groep ook niet echt geïnteresseerd was geweest in wie wij eigenlijk waren. Het was een mismatch, en dat kan gebeuren. Ik dacht er verder niet meer over na. Enkele jaren later hoorden we dat de groep onder verdenking stond omdat één van hen was overleden. Ik hoopte dat het niet kwam door alle rawfood.
Twee jaar later, Kerst 2020, kwam ik in de Trouw drie keer het boekje ‘Wij zijn licht’ tegen van Gerda Blees. Zij is gefascineerd door de gebeurtenissen en schreef met behulp van de internetsite van de groep en alle krantenartikelen die ze erover kon vinden het boek. Een verzonnen, goed geschreven verhaal vanuit allerlei verschillende perspectieven; van de sokken van hoofdpersoon Melodie tot de conclusies over het gerechtelijk onderzoek. De perspectieven vertellen hun eigen versie van het verhaal dat uiteindelijk de lezer nog steeds geen uitslag geeft over wat er nou eigenlijk gebeurd is.
De zin in het boek die mij het meest zegt over het thema inclusiviteit is die waarin de schrijfster zegt dat we nou eenmaal verhalen construeren van gedane verhalen, waar we mee kunnen leven. Alleen dan kun je met elkaar verder. Het boekje raad ik aan, alleen al doordat het zo prachtig geschreven is, maar ook om het menselijk falen ondanks goede wil. En omdat het ook iets vertelt over de complexheid van de inclusie. Wij zijn licht – Gerda Blees, Uitgeverij Podium
