Zij staart mij aan
met lege ogen
gelijk een vogel
die moegevlogen is
ik onderging hetzelfde lot
herken mijn eigen beeld
in de nacht vol bommen
is het even stil
ik stamel troostend:
eens
lief kind
eens
komt er een nieuwe morgen
zij kijkt mij aan
ik lees de vraag
in haar grote ogen
het kind en ik
samen zijn wij stil
Oeke Kruythof
Meer
Kolkend stromen mijn gedachtendoor mijn hoofd.Sterren schieten omhoogdoorklieft door bliksemschichten.Ik probeer de stroom te stoppen.Hoor dan een Stem die mij tot kalmte maant.Weldadige rust daalt over mij,langzaam, heel langzaam nog natrillend achter mijn ogenvallen...
In het leven ontstaat een leegte geleidelijk en diep doorvoeld de oorzaak kan ik feilloos duiden: het zijn de vrienden die verdwijnen een voor een door dementie of de dood wrede synoniemen die elkaar besluipen de vragen sla ik over want antwoorden zijn er geen dus ik...
Woorden vervlogen als bladeren in de wind,verdwenen in de ijle lucht.Een gedichtdat je nooit schreef.Een droom die je nooit droomde.Beide opgelost in de tijd Beeld: Frédy Schild
Wil je op de hoogte blijven van alle updates van PUP? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.
