Windstil
bijna kaal zijn nu de bomen
het kind struint vrolijk
door de bergen bladeren
haar rode muts danst mee
met haar schaterlach
creëert zij een moment
van leven en tart zo de
doodsheid van dit kille bos
Oeke Kruythof
Nunc et semper
In het leven ontstaat een leegte geleidelijk en diep doorvoeld de oorzaak kan ik feilloos duiden: het zijn de vrienden die verdwijnen een voor een door dementie of de dood wrede synoniemen die elkaar besluipen de vragen sla ik over want antwoorden zijn er geen dus ik...
