Mijn lievelingsbijbelverhaal gaat over David en Jonathan.
Hun liefde oversteeg vriendschap, dat was wel duidelijk.
Ik luisterde er met sterrenogen naar, als kind.
Zelf heb ik sinds mijn zesde een Mary.
We werden naast elkaar gezet in de tweepersoons-schoolbank met inktpot en pennenrichel.
Zíj kon prachtig schrijven en mocht vaak met rode inkt, ík las graag en goed voor.
Ik hield met heel mijn kinderhart van haar.
We schreven later met elkaar, jarenlang.
Daarna greep het leven om zich heen en droogde de inkt op.
Ik verhuisde veel en maakte nieuwe vriendinnen, noodzakelijkerwijs.
Via de zondagschool leerde ik Hanny kennen.
Wij waren gezworen kameraden, kind-aan-huis bij elkaar.
Later en elders een dorpsgenote met wie ik van en naar school fietste, kilometerslang.
Gelukkig hebben enkele verloren vriendinnen en ik elkaar weer teruggevonden via internet.
Het is bijzonder om ‘mijn’ Mary weer in mijn leven te hebben en vooral dat gevoel van diepe vriendschap. We hebben weer volop inkt.
Om vriendinnen beter te leren kennen, deed ik mee met hun bezigheden.
De kerkgang was daar een van en zo leerde ik diverse religies kennen.
Het meeste indruk maakte de dienst van ‘de Noorse Broeders’, waarbij de leden werden uitgenodigd hun vruchten op tafel te leggen.
Dat leek mij een prachtfruitmand te worden.
Totdat de eerste jonge man vertelde dat hij de stoep had geveegd voor zijn buurman.
Ah, zó’n fruitmand, dus.
Zo ging ik ook mee met een buurvrouw naar de Katholiek kerk, waar meerdere dames prachtige kanten sluiers op hun hoofd droegen.
Er waren vele handelingen op het altaar, maar zonder apostelen en met ‘hulppriesters’.
De buurvrouw kent alle liederen nog in het latijn uit haar hoofd.
Ze zijn deel van haar.
Vrienden komen, vrienden gaan.
Door al dat verhuizen kreeg ik niet mee, dat dat gaan er bij kan horen.
Vrienden zijn nogal eens periodiek, heb ik moeten leren.
Een vriendschap die in tranen eindigt door overlijden is erg, maar erger is het als je elkaar niet meer verstaat.
Eerst was gedeelde smart halve smart en gedeelde vreugde dubbele vreugde.
En dan blijkt er toch iets scheefgegroeid.
Zo menselijk, soms te herstellen, soms niet.
Gelukkig ben ik een rijk mens, heb veel trouwe vrienden uit die hele reeks ontmoetingen.
Vele oude, enkele nieuwe.
Maar de mooiste vriendschap blijft voor mij toch die van David en Jonathan.
(In deze tijd zouden ze waarschijnlijk elkaars naam laten tatoeëren of gewoon ‘D & J’, sneller klaar en minder pijnlijk).
Door diezelfde Bijbel ken ik die andere Grote Vriend:
Je kunt altijd bij hem terecht, hij is mobiel zonder mobiel en je kunt woordloos met hem communiceren, dus geen misverstanden.
‘What a Friend We Have in Jesus’ kun je zo prettig uit volle borst zingen, ook.
Ik ben al heel lang graag met Hem bevriend, want de/alle kinderen mochten bij hem komen.
En dat geloofde ik en deed ik.
Doe ik nog steeds, want hij heeft ware Vriendschap voorgedaan.
Aan mij om mijn menselijke best te doen.
Hanneke Gunsing
