26 jul 2019 | Geloven, Leven

Utrecht meets La: Intercontinentale vriendschap en warme liefde

Geschreven door Redactie

#Ghana

Unieke vriendschap Nativity – Utrecht

Tekst:  Erna Treurniet, fotografie: Martin Tot

Zestien dagen lang hadden we van de Protestantse Gemeente in Utrecht (PGU) vrienden uit Ghana op bezoek. Kerkvrienden. Ze zijn lid van de Persbyteriaanse Nativity Church in La, Accra. Een verslag van een warme vriendschap over grenzen en culturen heen. En van een stampvol programma. “Amsterdam? Veel te druk. Doe ons maar Utrecht.”

We zitten bij De Stek, de laatst overgebleven gebruikersruimte voor verslaafden. Wij zijn negen vrienden uit Ghana en drie uit Utrecht. We ontmoeten de leidinggevende van De Stek, een ervaringsdeskundige en een straatwerker van de Jellinek. Zij vertellen hoe wij in Nederland met drugs omgaan en hoe de zorg voor verslaafden georganiseerd is. Vooral het verhaal van de ervaringsdeskundige Floris spreekt aan. Hoe hij van heroïneverslaafd, met vallen en opstaan genezen is, nu zelf een cursus heeft ontwikkeld en mensen begeleidt.  Onze Ghanese vrienden stellen allerlei vragen. Zoals:

“Hoe moet ik omgaan met een kind dat verslaafd is?”

Floris: “Niet loslaten en grenzen stellen”.

En: “Is soft drugs niet een opstap naar hard drugs”

Floris: “Is melk een opstap naar alcohol?”

En een ernstige vraag : “Kunnen ouders kinderen aanzetten tot drugs?” Er volgt een persoonlijk verhaal.

Onze Ghanese vrienden vragen zich ook af waar de kerk is in de verslaafdenzorg. Floris blijkt lid van de PGU te zijn.

 

Draaiboek

Dagenlang heb ik geleefd met het draaiboek van het bezoek. De titel: “Kinderen van één Vader” – “Children of the Kingdom”. Diversiteit staat centraal: de verschillen tussen La en Utrecht, binnen Ghana en binnen Nederland en hoe we met die verschillen omgaan. Daarom hebben we onze gasten meerdere kerkdiensten mee laten maken, van Utrecht-West tot Choral Evensong, van  Buurtkerk Overvecht tot Janskerk, van de kampeerdienst (Tuindorpkerkers op de camping) tot een grote viering met de Johannescentrumgemeente. We hebben gewandeld door Lombok, in het centrum, door het stationsgebied, op Oud Zuilen en in Overvecht. Ze logeerden verspreid over de wijken van Utrecht We hebben gefietst, gesjoeld, ge-bingo-d. Een bibliodrama gedaan, in de Nikola-Kommuniteit, een gesprek gehad in de Dom over het inzegenen van relaties van mensen van hetzelfde geslacht, een Vreedzame School bezocht in Overvecht, en De Boogh, een activiteitencentrum voor mensen met een beperking in Terwijde.  Het programma was vol. Gegeten hebben we vaak in het Johannescentrum, maar we brunchten ook met thuislozen in de Jacobi.  “Het valt ons op dat jullie praten onder het eten”, zeiden onze vrienden al de tweede dag.

 jubileum

Dit bezoek was een onderdeel van 25 jaar vriendschappelijke bezoeken over en weer. We hadden een jubileum te vieren. Daarom organiseerden we zaterdag 6 juli een symposium: “Waar vriendschap is en liefde…, een verademing in het omgaan met verschillen”. De aanstichter van dit alles, David Kpobi, oud predikant van de voormalige Vredeskerk en Mattheuskerk, hoogleraar aan het Oecumenisch Theologisch Seminarie in Accra, was een van de hoofdsprekers. Hij verwachtte destijds dat een gedeeld Christelijk geloof bij zou kunnen dragen aan het bereiken van vriendschap en liefde over grenzen van taal en cultuur heen. En door de jaren heen is de relatie tussen Utrecht en La gegroeid: elke groep bezoekers blijkt voort te kunnen bouwen op de ervaringen van en met de vorige groep.(vertaald) “Tegenwoordig is een groep Europeanen in een dienst in de Nativitykerk geen vreemd verschijnsel meer.” En ik kan toevoegen, dat een gesprek over bijvoorbeeld diversiteit in huwelijkse relaties mogelijk is omdat we elkaar beter kennen.

Postkoloniaal

Kpobi stelt dat we in een gelijkwaardige relatie als de onze van elkaar kunnen leren wat het betekent om licht en zuurdesem (gist) te zijn in de wereld. In Accra, waar de kerk groot en invloedrijk is en het gevaar loopt oppervlakkig te worden. In Nederland waar de kerk een minderheid is en het gevaar loopt uit het zicht te raken.

De tweede hoofdspreker was Dr. Klaas Bom van de Protestantse Theologische Universiteit. Hij merkte op dat het uniek is dat een relatie tussen kerken van twee continenten zo lang bestaat. Hij zag twee thema’s voor ons om in de komende jaren te verkennen. Hoe gaan wij in Nederland en in Ghana om met het postkolonialisme? Want postkoloniaal zijn we allemaal. Europa bezit het geld, de politieke macht en de bronnen van het Christendom. Afrika bezit het getal (bevolking en vierkante kilometers), de jeugd, het enthousiasme en het gebed. En wat betreft het Christendom: hoe gaan we om met het pentecostalism (charismatische pinksterbeweging). Dit is in Latijns-Amerika en Afrika de dominante vorm van Christendom, die aansluit bij de Ghanese cultuur en ook groeiend is in ons land. Een vorm van Christendom waar wij Calvinisten en Presbyterianen ons moeilijk mee verhouden. We kunnen op dit gebied mogelijk van elkaar leren.

Over het kwaad

Marieke Sillevis Smitt vertelt in haar workshop op het symposium dat zij zich door contacten met Afrikaanse christenen  meer is gaan verdiepen in de spirituele kanten van het kwaad. Wij in het westen hebben de neiging het kwaad meer maatschappelijk te duiden als geweld, onrecht, onderdrukking. Dat het kwaad een geestelijke kracht is, leeft heel sterk in Afrika. Nii Nai, een van onze vrienden van Nativity vult aan (vertaald): ”Daarom beginnen we alles wat we doen met gebed. En heeft een dokter iemand genezen, dan is het de hand van God die dat heeft gedaan. In situaties van kwaad bidden en vasten we, dan zal er weer een profetisch woord komen.” De Nederlanders bij de workshop herkennen er wel iets van: ondermijnende gedachten, een verslaving, een ziekte die als kwade krachten ervaren worden die veel geestkracht en gebed vragen om te bestrijden. Florence merkte tijdens de workshop over bidden op (vertaald): “We bidden allemaal, maar heel verschillend: in stilte of mediterend, hardop (soms heel hard, (Erna)), zingend, dansend.”

Onze vrienden zijn weer veilig en wel thuis in Accra. Zij daar en wij hier komen bij van de rollercoaster. Ons rest nog foto’s bekijken, verslagen schrijven, alle medewerkers bedanken, de verhalen van het symposium beschikbaar maken voor wie daar belangstelling voor heeft. Af en toe gaan er app-berichten heen en weer. En na de zomer gaan we verder met PTHU en Theologisch  Seminarie Accra over masterscripties over onze unieke vriendschapsrelatie.

 

Erna Treurniet is buurtpastor en lid van het  Ghanacomité. Interesse? Mail naar  ghanacomite@gmail.com

 

p.s: like ons pagina op facebook! 

Gerelateerde verhalen

Meer

What if love is the masterplan?

Tijdens de Utrecht Pride op 3 juni stonden de deuren van de Jacobikerk open. Iedereen die behoefte had aan stilte, schoonheid, een toiletbezoek of een gesprek, was welkom. Dominee Wim Vermeulen had bijzondere ontmoetingen en fietste dankbaar weer naar huis. Al een...

Lees meer
Volg ons

Volg de PUP-nieuwsbrief

Wil je op de hoogte blijven van alle updates van PUP? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.

Volg ons