Maar hoe is het met protest nu? Tineke Zijlstra neemt vluchtelingen in huis. Ze praat met PUP over wat haar ertoe beweegt zich over vluchtelingen in haar eigen huis te ontfermen.
Tekst: Arnold Rietveld
Wat dreef je in het overgaan tot deze daad?
Toen wij ooit, in de jaren ’90 een oproepen om opvang te verlenen aan een minderjarige asielzoeler hoefde we daar geen moment over te denken. Een pleister op een van de vele wonden in deze wereld. Zo kwam een 16 jarig kind uit Eritrea bij ons in het gezin. Een jaar of vier. Mijn moeder vroeg zich af wat we ons op de hals haalden, maar ik voelde me bevestigd in ons besluit door zijn naam: Amanuel (God met ons) Ik woonde al in Utrecht. ( mijn man was in 2005 overleden. Daarop ging ik bij de kinderen in de buurt wonen, in Utrecht. In 2007) Toen ik ook in Utrecht kwam werken, een logeerkamer had in een huis waar ik alleen woonde, voelde ik me vrij om in te gaan op een verzoek van Stil (Stichting opvang asielzoekers in Utrecht) Mijn motief is nog steeds: actief iets doen aan het leed op deze wereld. Vanuit motieven van gerechtigheid. Dat is voor mij een geloofsmotief. Ik hoop dat ik het ook zou doen zonder geloofsmotieven. Omdat we een wereld bewonen waarop de welvaart wel heel slecht verdeeld is.
Welke rol speelt je geloof in het overgaan tot deze daad(daden)?
In noemeloos veel Bijbelteksten, in talloze liederen, hoor ik de oproep wees, weduwe, ontheemde, de vreemdeling die in uw steden woont recht te doen, mens te zijn voor andere mensen, het gedenken van eigen ervaringen van ‘ontheemd’ zijn, ik zou wel stokdoof en stekeblind zijn als ik dit diepe appèl niet uit de Schrift zou opmerken. Als het ook maar even kan, wil ik gehoorzaam zijn aan dat appèl. Er zijn ondertussen nogal wat mensen te gast geweest. ( ook nu, 37 jarige moeder met 3 maanden oude baby)
Het is schreeuwend schrijnend onmenselijk .. leed, diep onrecht. Het maakt me van binnen laaiend. Absurd dat procedures zolang moeten duren. Als er maar eigen belang achter zat. Daar kan ik dus niet veel aan doen. Ik kan wel mijn deur open zetten, af en toe. Ja ook, laaiend, vlammend protest.
Welke gevolgen heeft deze daad gehad voor je persoonlijk leven?
Ik houd oog voor de wereld. Dichtbij. Ver weg. We zijn mensen. Allemaal. Overal. Kinderen van God. In elk mens het gelaat van God. Ik blijf gevoelig voor gerechtigheid en barmhartigheid.. hoe ongemakkelijk ook.. dat appèl mag mij steeds raken.. tot in mijn vezels.. HEEL confronterend ook.. want … grenzen. Zoeken naar betrokkenheid en afstand.. ik wil natuurlijk dat mijn gewoonten in huis gehandhaafd worden ..bv dat we zuinig zijn met water, energie, voedsel, afval, plastic scheiden, de hoeveelheid toiletpapier, afwasmiddel, koken op gezette tijden, mijn manier van afwassen, de verwarming op mijn gewenste temperatuur en niet dat ik in mijn hemd door huis ga lopen, dat ik de baas blijf over de afstandsbediening, of we wel of niet samen te eten, hoeveel concessies ik doe, en weet ik wat allemaal heel irritant af en toe.. hoe onmogelijk om van gedachten te wisselen .. heel wat confrontaties dus met mijn ‘ik’.
Ik bel ook met een advocaat, als dat zo uitkomt. Of ga mee naar een gesprek, als dat haar recht bevordert. Omdat ik dichtbij ben, weet ik soms beter hoe de vork inde steel zit. ( vb. Iemand sprak haar taal volgens onze off. instanties niet goed. Uit wat ik hier aan taal meemaakte bleek haar zeer geringe uitdrukkingsvaardigheid. Beetje bij beetje kreeg ik een verhaal. Ik begreep dat ze haar eigen taal ook niet meer spreken kon omdat ze ernstig hersenletsel had opgelopen bij de oorzaak van haar vlucht. Ik leg dat dan uit Dus: Leuke lessen in saamhorigheid. Betrokkenheid bij STIL. Ik lees de krant anders.
Welke gevolgen heeft het voor degene die onderdak in jouw huis heeft?
Ik hoop: dat iemand op adem komt. We zijn huisgenoten, maar ik ben ook gastvrouw. Ik doe mijn best zorgzaam te zijn en tegemoetkomend.
Waar praten jullie met elkaar over? Welke band hebben jullie ontwikkeld?
De jonge vrouw met wie ik nu samenwoon is een uitzondering. We praten nl overal over. En dat is een verademing. Zo gelijkwaardig als het nu is, zo was het niet eerder. Het alledaagse leven is altijd een onderwerp van gesprek. De vragen van de dag. Pijn en zeer. Het kind, de zwangerschap. Een van de vrouwen was hier een heel lange periode van haar zwangerschap. Zes weken voor de bevalling moest ze naar Dronten. Ze had geen idee van de ontwikkeling van een kind voor de geboorte. Daarover spraken we zo goed en zo kwaad dat ging. Ik heb een film gekocht. Die hebben we samen bekeken. Het ging veel daarover. Over de islam. De kleding. De gebeden. God. De reden van hun vlucht. Ik probeer altijd of ze kunnen/willen handwerken. Ik ben juf genoeg om ze van alles te willen leren. Met een aantal heb ik nog altijd contact.
